Inspiring Outback
Door: Dennis van Zijtveld
Blijf op de hoogte en volg Dennis
06 December 2013 | Australië, Alice Springs
Na het onverwachte avontuur in Western Australia stond nu de tour van Adelaide naar Alice Springs op het programma. Aangezien we op een vrij laat tijdstip (iets voor 10 uur ’s avonds) op het vliegveld van Adelaide aankwamen en we voor 6 uur in de ochtend opgepikt zouden worden, hadden wij het idee om op het vliegveld te slapen. Eén we hoefden geen hostel te boeken en twee hoefden we de shuttles niet van en naar het vliegveld te betalen, een besparing van $80. Vliegvelden zouden toch 24/7 open blijven, dachten we. Verkeerd gedacht dus. Wij landen om kwart voor 10 en om 11 uur zouden we uit het gebouw geschopt worden. Alsnog geen zin om een shuttle heen en terug van het vliegveld te nemen en een hostel te betalen, kozen we ervoor om op straat te slapen. We hadden per slot van rekening onze slaapzakken bij ons. Op het eerste het beste bankje installeerden we onszelf voor een lange en toch koude nacht. Na 6 potjes pesten te hebben gespeeld, een boek te hebben gelezen, probeerden we dan toch een klein beetje slaap te pakken. Gelukkig was het bankje, met van die heerlijke metalen cilindervormige buizen, enorm comfy om op te slapen. Geen oog dicht gedaan dus..
Toch kwam uiteindelijk ook op deze 25ste van november het zonnetje aan de horizon, wat betekende dat we bijna opgepikt zouden worden voor de tour. We werden opgepikt door zo’n massive 4WD truck, eentje vergelijkbaar waarmee ze ook in de Dakar Rally mee rijden. Achter de truck hing nog een trailer, waar de backpacks, eten, kookspullen, etc. in waren opgeborgen. Gelukkig waren wij de eersten die onze tourguide Shane ophaalden. Dat betekende dus een gratis rondleiding door Adelaide. Konden we die ook weer van ons lijstje vinken. We hoopten er sterk op dat er geen Nederlanders of Duitsers de truck binnen kwamen lopen en in begin leek het er sterk op dat het niet ging gebeuren. De eerste die binnen kwamen lopen waren een Amerikaanse jongen James met zijn pa Jim. Heel toevallig ging hij om met een klasgenoot/vriend van Annet in Melbourne, wereldje is klein hè. Gevolgd door een Aussie, Zwitser, Duitse, Franse Belg, Franse Aussie en daarna liepen de Nederlanders in polonaise binnen. In totaal kwamen we op 6 Nederlanders in een groep van 14 (incl. tourguide).
Nadat iedereen ingeladen was gingen we helemaal op weg naar de Flinders Ranges, een kleine 500 km landinwaarts. Er werd al gewaarschuwd dat de eerste 7 dagen veel kilometers afgelegd zouden worden en wanneer we bij de big 3 aankwamen alles om “de hoek” lag. De eerste echte stop was bij Bumbunga Lake. Dit meer, het laatste “natte” meer dat we tegen zouden komen, had een hallucinerend paarse kleur. Dan denkt iedereen nu: Huuu hoe kan dat? Nou, dit meer zit bomvol algen die deze kleur met zich meebrengen. Mystery solved!
Halverwege/eind van de middag kwamen we aan in de Flinders Ranges. Na helaas een korte wandeling gemaakt te hebben reden we door naar onze verstopte slaapplaats die nacht. We hadden de verharde weg al uren geleden achter ons gelaten, dus je kan je voorstellen dat we nu echt in niemandsland waren. Diezelfde avond kwamen twee Aboriginal vrouwen ons zo veel mogelijk vertellen over hun cultuur en geschiedenis. Ze bereiden zelfs naar Aboriginal recept kangoeroe staart voor ons, met vers geplukte eucalyptusbladeren. Het idee was leuk, maar het was niet heel erg te kanen. De gesprekken met deze vrouwen waren wel erg inspirerend. Onder de jeugd is het aantal zelfmoorden onwijs hoog en anders zitten ze aan de drugs en alcohol. Zo hebben ook 2 kinderen van één van die vrouwen zichzelf omgebracht. Dit is te wijten aan de Europese koloniezucht. Alles wat de Aboriginals beheerden, namen de Europeanen in en gaven het niet meer weg. Vandaag de dag moeten Aborigines vergunningen aanvragen om van hun eigen land gebruik te maken van voedsel, water en bomen, waar hun voorouders al ~50.000 jaar rondlopen. Hele scheve verhouding als je weet dat de Europeanen binnen de 200 jaar dat ze in Australië zijn deze cultuur geruïneerd hebben. Vandaag de dag maakt de overheid als tegenprestatie geld over naar de rekeningen van Aboriginals. Omdat Aboriginals heel lastig aan werk komen en ze verder weinig om voor te leven hebben, komen de meesten in de verleiding van drugs. Wat moet je anders de hele dag doen als je nu je stukje kangoeroe in de supermarkt kan halen? De Aboriginal vrouw was echter blij met de gedachte dat ze wist waarom haar kinderen zichzelf van het leven beroofden. In die wetenschap sterkt het haar alleen nog maar meer om de community in stand te houden en te vechten voor de rechten van Aboriginals. Maar de boodschap die het meest is blijven hangen is: Do you realy need it or do you want it? Voedsel hebben we echt nodig, maar een gloednieuwe tv, dat nieuwste spel voor je Playstation of misschien toch de nieuwste Iphone kopen? Vul hem zelf maar in. Al met al een heftig verhaal, waar ik in mijn swag onder de fantastische sterrenhemel nog lang over na zou denken.
Na de eerste nacht onder de sterren te hebben doorgebracht, was ik allang blij dat er geen slangen en spinnen in mijn swag waren gekropen. Na pancakes als ontbijt te hebben gehad, gingen we weer het hobbelpad op, op weg naar de Flinders Ranges. Toen we nog geen 100 meter verder waren gereden hoorden we een harde klap. Vrezend voor het ergste stapte iedereen één voor één uit. Wat niet erg moeilijk te zien was, was dat de trailer door de achterwand van de auto geramd was. Het metalen tussenstuk wat de trailer aan de auto verbindt was helemaal doorgescheurd. Aangezien we geen reserve trailer hadden, moesten we terugrijden naar een stadje op 50-60 km afstand. Na een uurtje of twee was uiteindelijk alles geregeld en konden we weer terug naar de achtergelaten trailer. Uiteindelijk konden we nog voor 12 uur 's middags wegrijden en zouden we midden op de dag aankomen bij Wilpena Pound. Hier zouden we een korte walk doen door rotsformaties wat het meest leek op een amfitheater. Aan alle kanten werden we omringd door begroeide rotsen. Terug bij de truck zagen we op het info bord dat er veel gavere walks waren door de Flinders Ranges, maar die zouden we skippen door de best strakke planning om met 10 dagen Alice Springs te bereiken. Annet en ik, gewend om onze eigen planning te maken, hadden een momentje van: klote bus met klote slome mensen. Na deze dag ging dat gevoel gelukkig wel weer weg.
Op de weg naar onze volgende slaapplaats, zouden we aan de andere kant van het amfitheater langs de onwijs gave rotsformaties, Bunyeroo, rijden. De Bunyeroo rotsen zouden overgaan in the Brachina Gorges. Over een afstand van 20 km is 130 miljoen jaar oud gesteente horizontaal bloodgesteld door aardverschuivingen. Naarmate we dichterbij onze slaapplaats kwamen, des te jonger het gebergte werd. In dit gebied sprongen er ook onwijs veel Yellow Footed Walibies rond. Tussen de rotsen konden we weer ons plekje opzoeken om te campen en de nacht weer onder de sterren door te brengen. Super vet!
Om 6 uur ging het wekkertje. Het was Shane die 'wakey wakey' schreeuwde. Al snel zaten we weer in de bus voor alweer een lange rit. Na 100 meter stonden we echter alweer stil. Dit keer niet vanwege een gebroken trailer, maar simpelweg vanwege onze eerste stop. Wat we te zien kregen waren fossielen van schelpdieren, wormen en kwallen in gesteente. Best vreemd in zo'n droog klimaat, maar zoals je voelt aankomen stond het in een ver verleden dus onder water. Na deze korte stop gingen we weer voor een lange tijd de bus in. We zouden via de ruige Oodnadattaa track richting William Creek rijden. Dit zou ruim 400 km zijn over een zware 4WD track. Tussendoor zouden we een stop hebben bij Lake Eyre, een fucking groot opgedroogde salt lake. Je had hier geen drugs of hallucinerende middelen voor nodig om eilanden in de verte te zien zweven. Het was zo onwijs heet, dat de meeste zich op zijn Harrie's insmeerde. Dat betekend handen vol met zonnebrand, drie keer over je gezicht wrijven en klaar. Dat betekend dus dat je na een uur nog steeds klonten zonnebrand op je gezicht heb zitten. Na wat een korte wandeling heen en weer leek te worden, duurde uiteindelijk meer dan een uur. Na uiteindelijk een rit van bijna 8 uur kwamen we op een campground aan, in the middle of nowhere.
Nog voordat het licht was, werden we andermaal gewekt met 'wakey wakey'. De eerst volgende stop was William Creek, voor de mensen die koffie nodig hadden. William Creek is met 8 inwoners een enorme metropool, wat bestaat uit een tankstation met café, drie koeien en een schaap. Al snel zouden we weer op de truck zitten, onderweg naar Coober Pedy. Onderweg zouden we The Dog Fence tegenkomen, een 5.614 kilometer lang hek om dingo's weg van de koeien en schapen te houden. Het schijnt dat dit hek te zien is vanuit de ruimte. Eerst zien dan geloven.
In Coober Pedy, de opal hoofdstad van de wereld, aangekomen kregen we een rondleiding hoe deze enorm dure stenen gewonnen worden en hoe Europeanen het 200 jaar geleden gevonden hebben. Daarbij kwam ook een rondleiding van de manier van leven daar. 80% procent van de inwoners van Coober woont namelijk onder de grond. Om de enorm hete uren overdag en de koude uren 's nachts te overleven, is het onder de grond 365 dagen in het jaar ~25 graden. Het landschap lijkt nog het meest op een Star Wars movieset. Overal zijn grote heuvels te zien van opgegraven zand, wat je laat denken aan een strand vol kuilen gravende Duitsers (met extreme graafmachines). Op het einde van de tour konden we sieraden kopen en de prijzen waren fors. Het vrouwelijke deel van de groep stond nagenoeg meteen aan de vitrines gekluisterd. Bij mij kwam de vraag binnen: Do you want it or do you need it? Maar goed, bij de één is die boodschap dus duidelijker aangekomen dan bij de ander..
Eenmaal buiten kregen we te horen dat er verderop onweer was en dat het niet zo'n goed idee was om weer te gaan bushcampen. Hiervoor in de plaats konden we slapen in een grot in Coober Pedy. Opeens hadden we een deel van de middag om te relaxen, hoewel Shane nog wel een verrassing had geregeld om de tijd te doden. We zouden naar een range gaan waar aangereden kangoeroes werden opgevangen en gevoed. Kangoeroes schijnen namelijk de gewoonte te hebben om voor rijdende auto's te springen?? Na wat geknuffel met de dieren zijn we weer teruggegaan om ons klaar te maken voor het nachtleven, wat geen drol voorsteld, in Coober Pedy. We zijn terecht gekomen bij een fancy hotel met een pooltafel en air hockey, waar we de hele avond gebruik van hebben gemaakt.
Terug in de grot had ik voor mezelf twee matrassen op elkaar gegooid en een extra kussen gescoord van een onbemand bed. Klinkt heel comfortabel maar ik miste het slapen in het de buitenlucht. Helemaal toen half van de mensen wakker werd van iemand die enorm aan het boomzagen was in zijn slaap. Gelukkig sliepen we in een grot waar het niet zo galmde..
Weer moesten we extra vroeg het bed uitgelicht worden om de achterstallige kilometers van de dag ervoor in te halen. Met het ontbijt was probeerden James en ik de snurker in de groep te ontdekken zonder het echt te vragen. Het zou toch al gauw onderwerp van gesprek worden toen iedereen een voor een binnen kwam druppelen. Degene die zijn mond zou houden heeft het niet gehoord, dus zal hij/zij wel de snurker zijn geweest. Dit had tot de totaal verkeerde verdachte geleid, kwamen we de avond erop achter.
Maar goed, de painted desserts stond vandaag op het menu. Deze rotsen met allerlei verschillende kleuren doet zijn naam inderdaad eer aan. Door verschillende metalen in de gesteentes krijgt het verschillende gekleurde lagen. Na een berg bedwongen te hebben, zijn we de weg gevolgd naar Oodnadattaa. Bij het knal roze roadhouse, zouden we de beste maaltijd ooit krijgen, genaamd: Bucket Lunch. Het recept is heel simpel. Je hebt een grote pan (bucket) en gooit er alles in wat je maar lekker vindt of simpelweg over hebt van voorgaande dagen. Zo ging er in onze bucket: salsa saus, tomaat, Dorito chips, bonen, paprika, ui en nog meer. Dit alles zet je op het vuur en wanneer het warm is gooi je het in een wrap met avocado, zure room en kaas. Ik loop nu alweer op mijn toetsenboord te kwijlen.
Na de lunch, gingen we langs een klein museum. We werden getrakteerd op verhalen van een Aborigine. Hier kwam weer het "do you want it or do you need it" verhaal in terug.
De slaapplaats lag ook weer ergens verstopt en onvindbaar voor de normale backpacker. In een al donker geworden Australie kregen we vlees van de barbie voorgeschoteld. Daarna konden we heerlijk genieten van een hotspring in het midden van de woestijn. Met een temperatuur dat hoger ligt dan je lichaamstemperatuur was het bijna heet. Hier en daar waren er wat nieuwsgierige visjes die aan je tenen sabbelden. Na de hot pool zouden we onze swags weer uitrollen.
Nog voordat het licht was schoten we snel in onze zwemkleding om de zonsopgang vanuit de natuurlijke hot spring te bekijken. Relaxt wakker worden dus. Deze dag staat verder bekend als milkshake dag. Dan niet vanwege het koude goedje, maar vanwege de ruige track die ons op de nog geen 70 km lange weg 2 uur lang door elkaar heeft geschud. Op deze track lag dan wel het geologische middelpunt, waar niet meer dan een vlag te vinden was met: Dit is het middelpunt. De belangrijkste missie van vandaag was het op tijd zijn voor de sunset bij Uluru, beter bekend als Ayers Rock. Na nog een halve dag door elkaar geschud te zijn stopten we bij een overdekte eetplaats met uitzicht op Mt. Connor. Hier waren de zandduinen vuur rood en werden we getrakteerd op onweersbuien. Onweersbuien in de woestijn is zo'n onwijs gave combinatie. In de verte komt er een front zwarte lucht heel langszaam aanzetten. De ene flits volgde de andere op, maar tegelijkertijd blijft het muisstil als iedereen zijn adem inhoud. Voor een uur lang hebben we de lichtshow van moeder natuur kunnen aanschouwen, voordat het echt te dichtbij kwam en we naar de campplaats reden. Er werd gevreesd voor het ergste, dus in plaats van swags werden de tenten opgezet en werd er onder een afdak geslapen.
Op het natte zand na, was er eigenlijk niet meer heel veel te zien van het nachtelijke onweer. Algauw was het ook alweer veel te warm om in de zon rond te lopen. Er stond echter de base walk op het programma om Uluru heen. Dan zou je denken: "Met een uurtje ben je daar ook wel omheen gelopen". Fout gedacht dus. Op foto's ziet het eruit alsof je de steen op kan pakken en om kan draaien. In werkelijkheid is de walk eromheen 10,6 km lang! Toch niet zo'n klein steentje nee.. In de volle brandende zon, hebben we de track in vier uurtjes gelopen met al zijn side tracks. Terug in de truck heb ik voor de nodige tijd gebruik moeten maken van de airconditioning om weer enigszins op temperatuur te komen. De middag hadden we voor de verandering een keer vrij. Bij de campsite lag een zwembadje waar we dankbaar gebruik van konden maken. Rond een uurtje of 5 vertrokken we weer naar de steen der stenen om de zonsondergang te bezichtigen. Met een glas sparkling wine in de hand konden we, samen met meer dan 10 andere reisorganisaties, de zonsondergang bekijken. Vlak nadat de zon was ondergegaan konden we ons schrap zetten voor lichtshow nummer 2. Donkere wolken kwamen vanuit de horizon aangekropen.
Deel 2 van de big 3 stond op het programma: The Olga's. De Olga's zijn ook rotsformaties met dezelfde kleur rode kleur als Ayers Rock, alleen kan je hier dwars door de valei lopen. Daarmee is het ook een veel mooiere walk dan een rondje om een grote steen maken. Het ruige berg/heuvel landschap wat je daar vindt, met uit het niets een oase van groen, zijn veel meer de moeite waard dan Australisch grootste baksteen. Na de walk reden we naar een campsite dichtbij Kings Canyon voor de volgende dag. Zoals verwacht kwam er aan het einde van de dag weer donkere wolken aanzetten voor de derde show op een rij.
Het laatste deel van de big 3 lag op ons te wachten, Kings Canyon. De naam zegt het eigenlijk al. Een massive canyon waar je het liefst niet in wilt vallen. Als je dan toch het randje opzocht deed je dat met de zeehonden move. Het is toch wel verbazingwekkend dat er drie van dit soort steenformaties in een verder best wel vlakke woestijn te vinden zijn. Maar goed.. Na weer een hike in de volle zon om de canyon heen, konden we weer genieten van de airco.
Op deze beesten zouden we vandaag rijden, als dit je bekend voorkomt van de kermis: houdt de ballen vast... ennnnnn rrrrrollen maarrrrrr*. Echter door familieredenen van de mensen van dit bedrijf ging het niet door. Daarvoor in de plaats kregen we een (duurdere) bird show voorgeschoteld met entree in het animalpark. Uit het niets schoten er predators langs je oren op jacht naar opgegooid vlees van de ranger. Naast de bird show hadden we ook toegang tot het native animal park. Je oren werden overspoelt door geluiden van vogels die je nog nooit eerder gehoord hebt. Van een auto-alarm vogel tot een opera vogel, ze hadden het allemaal. In een apart binnenvertrek hadden ze van kleine zoogdieren (muizen/ratten), insecten en reptielen. Het meest opzienbarende waren nog de mini Bowsers (van Super Mario), ze bestaan echt ja.
Dit was het allerlaatste wat we met de tour zouden doen. In Alice Springs bleven we nog 2 dagen met 10 mensen van de groep in hetzelfde hostel. Eindelijk tijd om kleren te wassen en alles van het stof en rode zand te ontdoen, helaas weer in de bewoonde wereld.
*De kamelenrace ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley