Work 2.0 (The Masterchef Experience)

For the English speaking people who definitly wanna read this, Google translate is a good solution;)

Na het warme Darwin, viel het toch wel vies tegen in Melbourne. Qua temperatuur dan. Verder wist ik dat ik meteen kon beginnen met werken als ik terug zou komen, eindelijk geld verdienen. 2 maanden werkloos in Australië zijn ging toch wel in de koude kleren zitten. Vol goede moed ging ik naar het Pinnacle bureau toe om te vragen of ze mij shifts konden geven. Uiteindelijk konden ze mij alleen twee shifts op vrijdag voor 3 hele uren van 10 uur ’s avonds tot 1 uur ’s nachts en zaterdagavond geven. Ondanks dat ik er nagenoeg elke dag langsging voor meer shifts, werd ik telkens teleurgesteld. Als klap op de vuurpijl werd ik vrijdagmorgen opgebeld dat mijn shift voor zaterdag gecanceld was. Flink geld verdienen dus… Not. De week erop was het hetzelfde liedje. Ik kreeg twee shifts toegewezen voor de vrijdag- en zaterdagavond en was dus weer de rest van de week vrij. In deze twee weken ben ik regelmatig naar het zuiden van Melbourne afgereisd, waar Australian Backpackers zit gehuisvest (de organisatie die mij oorspronkelijk aan een baan zou helpen). Hier zeiden ze dat dat geen probleem zou zijn om mij snel aan het werk te krijgen. Er waren immers genoeg barretjes en cafés die backpackers inhuren in Sint Kilda, waar zij zitten. Dit was dan wel nadat mijn pa telefonisch stennis heeft lopen schoppen in de Nederlandse afdeling in Alkmaar, thanks for that again. Dus nadat mijn CV aangepast was etc. kon ik zelf weer het veld in om op zoek te gaan naar een job. En toen een dag later werd ik gebeld door Pinnacle of ik full time voor Masterchef wilde werken, achteraf het beste wat mij overkomen is. Het stand-up restaurant zou naar Melbourne komen voor 20 dagen en ik zou er fulltime aan de bak kunnen. Plotsklaps kreeg ik voor de derde week ook nog eens een shift voor maandag, donderdag, vrijdag en zaterdag. Oftewel mijn carrière zat eindelijk in de lift.
Uiteindelijk werd het weekend een uitputtingsslag. Op donderdagavond begon ik om 11 uur ’s avonds in Crown Nightclub. Ik zou hier eindigen om 6:30, maar om 10 uur stond de training van Masterchef op het programma. Na welgeteld 45 minuten slaap, kwam ik weer in Crown voor de training. Tot 12:30 was ik daar zoet. Thuis kon ik welgeteld weer anderhalf uur slapen om 18:30 weer met de volgende shift te beginnen in Hilton. Deze duurde uiteindelijk tot 5 uur ’s nachts en kon ik eindelijk naar huis voor mijn verdiende nachtrust. Na anderhalf uur ging echter weer de wekker en kon ik weer terug naar Hilton voor mijn volgende shift om 9:30 tot 15:00. Naar huis gaan was er nog niet bij, want mijn derde shift die dag zou om 17:00 weer beginnen. Om 21:00 was het dan ook echt klaar voor die dag en kon ik genieten van meer dan 5 uur slaap, wat een luxe. Zondagmorgen ging de wekker weer om kwart voor 6 om op tijd te komen voor mijn shift van 7:00 tot 11:00. Die avond kon ik me dan eindelijk voor gedurende 14 uur in een coma begeven.

Op de eerste van oktober ging het masterchef event beginnen met een aantal “proefdagen”, waar alleen sponsors kwamen eten. De grote opening zou een paar dagen later zijn en wat een gekkenhuis zou dat worden. Ze werkten daar altijd met twee shifts, een van 6 tot kwart over 8 en een volgende van kwart over 8 tot half 11. Dat betekende dus twee keer ruim 130 mensen in het restaurant. De eerste week kreeg ik geen vaste functie, maar stond ik iedere dag ergens anders. Ik begon als foodrunner, wat inhoud dat ik eten van de keuken naar de tafels breng en uitleg wat het is. De dag erna was ik in de bar bezig, waar klanten werden ontvangen of mensen naartoe kwamen om een kijkje te nemen. De dag daarna was ik weer ober, oftewel ik had totaal geen vastigheid en moest elke keer “opnieuw” beginnen. Achteraf was ik wel een van de weinige die precies wist waar alles was/lag. Aan ieder nadeel zit een voordeel aldus Johan Cruijff en zo was het maar net. Het moment van de dag waar ik naar uitkeek was dat ik naar “achter” gestuurd werd om glazen te gaan polishen. Het polishen zelf was nou niet bijzonder, maar al het eten wat over was werd daar naar toegestuurd en hartelijk in ontvangst genomen door hongerige werknemers. Tevens bleek dit ook de mogelijkheid om de meeste collega’s beter te leren kennen, zo buiten het zicht van de managers.
Over de managers gesproken, af en toe kon je totaal geen hoogte van ze krijgen. In het begin kreeg ik veel te maken met Robbie en zijn gezicht stond altijd vrij nors. Het leek alsof je nooit wat goed kon doen, want altijd was er wel iets, wat beter kon. Ik wilde alles perfect doen, maar bij hem in de buurt kwam er toch extra spanning op. Zo kreeg je als foodrunner altijd van de keuken mee op welke positie en tafelnummer de borden geplaatst moesten worden. Een goed geheugen spelletje, maar erg vatbaar om de mist mee in te gaan als de zenuwen door je lichaam gieren. Meer dan eens kreeg ik een gezicht dat op onweer stond toegeworpen.
De general manager Chris was buiten werktijd een onwijs leuke man, maar als we eenmaal aan het werk waren bleek hij over een gespleten persoonlijkheid te beschikken. Zo heb ik een keer op een high tea moeten werken, waar ik geen weet van had. Ik was druk bezig met dingen opruimen en liep naar beneden. Chris kwam toen naar me toe en begon al enigszins geërgerd mij te verzoeken naar boven te gaan en daar te blijven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was nog geen paar seconde boven en ik moest alweer naar beneden, want op mijn schort stond de verkeerde sponsor. Ik naar Chris om te zeggen dat ik naar beneden moest. Zijn wenkbrauwen zakte weer verder naar beneden. Eenmaal weer boven, stond ik achter de bar snel het menu door te nemen. Toen Chris dat zag zei hij, nu vrij boos, als ik je nog een keer achter de bar of beneden zie heb je een groot probleem. Het enige wat je moet doen is water inschenken en menu’s uitdelen. Alweer zo gezegd, zo gedaan. Even later was het alweer mis, ik moest volgens Chris orders opnemen en ik deed dat niet… Eén ik moest daardoor iets doen wat niet met water en menu’s te maken had en twee nadat ik de orders opgenomen had moest ik achter de bar om ze in het systeem te zetten. Twee doodszondes en dus erg verwarrend. Niet veel later zei hij, je moet beneden de kannen water vullen. Ik dus naar beneden om de 6 kannen te vullen. Kan 3 was nog niet eens gevuld en Chris kwam alweer om de hoek gerend en begon tegen me te schreeuwen: iets waar een normaal mens 5 minuten mee bezig is ben jij 10 minuten mee bezig. Nu was ik nog geen 5 minuten weg en de kraan kon nou niet harder stromen dan dat het deed. Volgens Paul, mijn Amerikaanse homie, trok ik een zeer verontwaardigd gezicht van; het kan me allemaal niets meer schelen wat je zegt. Zo voelde het ook. Achteraf konden we hier nog wel het meest om lachen.
Verder waren er nog Darrian en Willem, die het meest laidback waren van het stel. Het zegt al genoeg als je Darrian in een laundry tub ziet slapen om 4-5 uur ‘s middags. Willem stuurde mij zo nu en dan op een “speciale missie”; Peter Stuyvesant halen bij een winkeltje verder weg en het wisselgeld aan mij laten. Trouwens mensen die het roken in Nederland te duur vinden moeten vooral niet naar Australië komen, waar een groot pakje al gauw $22 kost. Omdat ik allemaal van dit soort klusjes deed (die niemand anders wilde doen) werd ik algauw “The Boss”. De grap werd door iedereen overgenomen, maar het betekende voor mij wel heel veel shifts en dus geld (en ik kan wel slechtere bijnamen bedenken). Aan het einde van de avond, wanneer er nog steeds eten over was, konden we het in bakken meenemen. Voor een periode van een maand was de koelkast in ons appartement gevuld met zalm, pork loin en hele broden. Omdat ik altijd wel wat meenam (ik was niet de enige) werd er al gauw van gemaakt dat ik een eigen winkel begonnen was, de Ding Ding Dennis shop met Masterchefs food.
Achteraf zijn alle managers en ook collega’s min of meer vrienden geworden, waarmee zo nu en dan flink mee (gratis) werd gedronken. Wijnproeverijen en drinken van dure whisky’s waren hierbij geen uitzondering. Robbie bleek gewoon een chagrijnig Iers hoofd te hebben en Chris tsja… waarschijnlijk moeten managers zo nu en dan zo zijn.

Ergens tussenin heb ik ook te maken gehad met de meest gierige, rijke en arrogante mensen die er op deze wereld rondlopen. Ik moest werken op een zaterdagavond in The Mahogany room in Crown Casino. Dit is de VIP room voor de big spender gokkers, waar gratis drank gegeven wordt. Al die mensen veranderen daar in een groep hyena’s die allemaal als eerste hun drinken willen hebben en nog boos worden ook als het even wat langer duurt. Het enige positieve was dat je de fooi voor een groot deel mocht houden. 40 dollar extra op een avondje is toch mooi meegenomen dan.

Naast het werk was er natuurlijk ook ruimte waarvoor we uiteindelijk ook naar Australië kwamen… Reizen. Met zijn twee zijn we over, wat schijnt de mooiste, weg van de wereld gereden. Tijdens de Great Ocean Road rijd je langs kliffen waar de zee op inbeukt en aan de andere kant een glooiend heuvelachtig groen gebied, die me nog enigszins aan de duinen bij Heliomare doen denken, wat weer heel snel veranderd in stijl gebergte met eucalyptusbomen. Het uithangbord van de GOR zijn de 12 apostelen, maar dat is door ons niet het mooist bevonden. Verderop zijn er “zuilen” onder stukken land weggeslagen door het water, waardoor nu de zee doorheen geperst wordt. Dit is een veel spectaculairder schouwspel dan stukjes land in het water waar verder vrij weinig mee gebeurd.
De dag erna bezochten we Churchill en Phillip Island. Op Churchill Island was een van de eerste Engelse nederzettingen te zien, met mensen die een aantal dingen uit die tijd gingen naspelen, zoals schapen scheren, hoefijzers maken, schapen herden en nog een paar dingetjes. Maar we kwamen voor de Phillip Island. Hier zouden we de Pinguïn parade meemaken. Honderden peguins zouden aanspoelen en zich over het strand naar het vaste land snellen. Het was echter bijzonder slecht weer, waardoor de meeste pinguïns zoiets hadden van: Laat maar zitten. Koud en verkleumt gingen we terug en daar waren plots de pinguïns op nog geen 10 cm te bezichtigen. Uiteindelijk dus toch nog blij konden we de warmte opzoeken en teruggaan naar Melbourne.

In de laatste week voordat we gaan reizen zou ik met Paul (de Amerikaan) naar Wiliam Rickets Sanctuary gaan. Op de ochtend van vertrek zei hij echter ziek te zijn… Dus toen ben ik in mijn uppie gegaan, Annet was namelijk druk aan de studie. Het duurde uiteindelijk 4 uur om daar te komen. De publieke transport app zond mij met een bus naar een niet bestaande bushalte?! Dat heeft mij de nodige uren gekost. De sanctuary was nog geen 10 minuten uit de stad Melbourne middenin natuurgebied. In een groot bos was er decennia’s geleden een man die met klei sculpturen van Aboriginals op rotsen en hout maakte. Als je door het bos loopt, wordt je aangekeken door gezichten die overal opdoemen. De foto’s zijn te zien op mijn fb. Tot zover mijn allerlaatste Melbourne verhalen. Het West Australië verhaal is ondertussen ook, met vertraging, in de maak, tot binnenkort!

Cheers