De hectische aankomst

Voor mij ging het dan eindelijk ook beginnen. Het vliegtuig zou om kwart over 2 ’s middags vertrekken, om achtereenvolgens aan te leggen bij Bangkok, Taipei en uiteindelijk Sydney. Wat meteen opviel in het vliegtuig was de grote lading Aziatische mensen die dit vliegtuig ging vervoeren. Het was de eerste reality check die ik onderweg kreeg naar de andere kant van de wereld.

Na een film, een Mens Health, een Donald Duck pocket en wat slaap kwam ik na 11 uur vliegen aan op Bangkok voor een pitstop. Het vliegtuig zou voor anderhalf uur aan de grond blijven om bij te tanken. Aangezien ik weer op dezelfde plaats zou terugkeren, had ik mijn Mens Health in het stoeltje voor me gelaten. Achteraf niet heel handig geweest, aangezien ze alles weggooide wat niet in het vliegtuig hoorde (sorry Joke). Het vreemde was dat het nog steeds/alweer licht was (6 tot 8 uur in de morgen Chinese tijd).

De tweede etappe naar Taipei was een relatief korte van een paar uurtjes. Nu had ik al op Schiphol gehoord dat er een gratis rondtrip gegeven werd door Taipei. Om kwart over 2 stapte ik het vliegtuig uit en zou normaal gesproken 10 uur op het vliegveld van Taipei moeten wachten. De trip van 3-4 uur zou dus erg welkom zijn. Na wat rondvraag scheen de trip al kwart voor 2 te vertrekken. Aangezien de visums nog aangevraagd moesten worden en we (ik had ondertussen een Nederlandse vrouw ontmoet) van het kastje naar de muur gestuurd werden, hadden we ons portie cardio ook wel weer gehad. Uiteindelijk waren we precies op tijd.
De gids bleek al gauw over de nodige humor te beschikken, door Taiwan en China te vergelijken met West- en Oost Duitsland te beschouwen na de WOII. Taiwan werd dan uiteraard met het rijke welvarende westen vergeleken. Het bleek ook al snel dat ik enorm veel geluk heb gehad met de datum van deze vliegreis. Al snel nadat we het vliegveld per busje verlieten, waren ontwortelde bomen en zwerfvuil te bezichtigen. Wat bleek, de dag ervoor was een tyfoon over Taiwan geraasd met alle gevolgen van dien voor het vliegverkeer.
De eerste stop was bij Longshan Temple, een hele rustgevende tempel in hartje Taipei. Eenmaal binnen liep je tegen een muur van wierook aan en mensen waren hier en daar aan het bidden (als dat ook zo in het Boeddhisme heet). De tempel is totaal niet wat je zou verwachten tussen grote kantoorgebouwen en hijskranen, zie foto’s. Eenmaal buiten werd je weer voor je sokken gereden door scootertjes en roekeloze automobilisten. De tweede stop was bij het immense Chiang Kai-Shek memorial, waarvan ik alleen kan zeggen: Wat had die man het goed voor mekaar. Als er zo’n tempel voor je wordt neergezet als eerbetoon, zegt dat denk ik wel genoeg. De derde stop was bij de Martys’ Shrine, een eerbetoon aan iedereen die voor het land gesneuveld zijn. Ook al hebben er behoorlijk wat burgeroorlogen gewoed en iedereen kon elkaar de hersenen in slaan, maar dat was allemaal voor volk en vaderland. Hoe vaak ik wel niet “they did it for the country” heb gehoord, valt niet op 4 handen te tellen. Grappig feit is dat de Belg Kees Vlemmincks (zoiets was het) ook voor Taiwan gestorven is en dus wordt geëerd. De laatste stop was bij het twee na grootste gebouw van de wereld. Waarom die in Taiwan staat is mij nog steeds een vraag. Terug op het vliegveld was het nog maar 5 uurtjes wachten voor vertrek naar Sydney.

Genoeg uur later (geen idee meer welke dag het was) kwam ik dan eindelijk op Sydney aan, waar ook weer de zon scheen. Zoals afgesproken stond er een Nederlands ontvangst comité klaar. Aangekomen bij de auto maakte ik al snel mijn eerste fout door voorin aan de rechterkant in te willen stappen. Dit is dus, net als in Groot-Brittannië, de bestuurdersstoel. Het hostel bevindt zich in Manly, het surfgebied van Sydney. Hoewel het winter is in Australië, was het alsnog een aangename 20 °C en zie je surfers met ontbloot bovenlichaam door de straten lopen.
Die avond gingen we met een groep Nederlanders eten bij een restaurant dat elke maandag al het eten voor 50% korting de deur uitdoet, lowbudget dus. Of in ieder geval dat zou het zijn als ik geen bier besteld had. Het goedkoopste bier (pint) was 7 dollar!! Wat betekend dat mijn eten voor 6,25 nog goedkoper was dan één pils.
De volgende dagen ging al vroeg de wekker om Sydney te verkennen. Vanaf Manly, het noordelijk deel van Sydney, nam ik de pond die uiteindelijk tussen het operahuis en de Harbour Bridge aanlegde. Ik was opslag verliefd geworden op deze stad. Het is onwijs ruim opgezet met grote parken, wijde wegen/paden en onwijs gave kantoren en gebouwen. Bovendien zie je overal hardlopende mensen of je nou in het park bent of middenin de stad.

De nacht van donderdag op vrijdag zou ik dan eindelijk, na een busrit van 14 uur, in Melbourne aankomen. Om half 9 ’s ochtends, 20 minuten voor aankomst, werd ik opgebeld door een slaperige Annet die net wakker werd en de tijd vergeten was. Hieruit kunnen we wel concluderen hoe blij ze was dat ik ook naar Melbourne kwam.
Toen Annet er uiteindelijk was kon de speurtocht naar een geschikt hostel beginnen. Het hostel waar Annet vanaf het begin in verbleef werd verbouwd, waardoor er geen nieuwe mensen aangenomen werden. Het eerste hostel dat we vonden zag er goed, maar zat vol die nacht. Het tweede hostel aan de overkant van de straat had nog wel plaats, we zouden alleen met zijn tweeën in een 14 persoonskamer terecht komen. Eenmaal die kamer binnen gekomen, liepen we tegen een muur aan van muffe zweetlucht aan. De grond lag bezaaid met bierblikken en mensen waren hun luidruchtige roes aan het uitslapen. Annet zei al meteen: Hier ga ik sowieso niet slapen! Vervolgens checkte Annet meteen weer in bij het hostel waar ze de afgelopen anderhalve week geslapen had en ik zou daar illegaal verblijven. Die avond, nadat ik gedoucht had en op bed zat, werd er op de deur getikt. In de veronderstelling dat Annet aan de andere kant van de deur zou staan, stond er nu een forse Aziaat in beveiligingsoutfit. Er werd mij vriendelijk verzocht (het was 12 uur ’s nachts) zo spoedig mogelijk het gebouw te verlaten. Achteraf bleek dat een verdieping lager ook illegalen bleven slapen, dus het gevoel “waarom ik altijd” was sterk aanwezig. Er zat dus niets anders op dan naar de 14 persoonskamer in het andere hostel te gaan. Geluk was wel dat al mijn spullen daar nog stonden. Toen ik eindelijk in de kamer aangekomen was, moest ik een meter boven iemand, die het geluid van een cirkelzaag produceerde, in slaap zien te komen. Oftewel geen oog dicht gedaan.
De volgende morgen, zaterdag 20 juli, na twee uurtjes slaap (van 5 tot 7) heel snel uitgecheckt en ingecheckt bij het goed uitziende hostel aan de overkant. En wat een verademing was de 6 persoonskamer met normaal ruikende lucht en rustig slapende mensen.
Na die ene nacht slapen konden we bij Jessie, een Australische vrouw die Annet op het vliegveld had ontmoet, voor de resterende 5 dagen verblijven. Na die 5 dagen konden we eindelijk ons eigen appartementje in. Het appartement in Sint Kilda was dan ook een welkome, gezellige en goedkope verrassing. Ik had nu in ieder geval de tijd om een baan te zoeken. Er was een dag dat ik met een stapel CV’s willekeurig, goed uitziende restaurants binnenliep om te vragen of ze nog mensen nodig hadden. Dit werd geen succes. Ik had ook via Gumtree op een paar functies gesolliciteerd, maar daar hoorde ik niets meer van. Annet daarentegen kreeg zo een baan in de schoot geworpen, zonder ook maar echt haar best te doen naar het zoeken van werk..
Vrijdag 26 juli konden we dan ons appartementje in. Na 13 dagen eindelijk al mijn koffers uitpakken. Wat een rust bracht dat hee. De dag erna was er een huisfeestje van RMIT Surf Club, waar we allemaal nieuwe mensen ontmoeten. Of ze ons de volgende dag nog herkenden weten we niet, maar het was in ieder geval erg gezellig. Met deze vereniging gaan we waarschijnlijk op surf camp naar nu nog time and place unknown.
Het enige wat er nog geregeld moest worden was werk. Gelukkig kreeg ik op één functie binnen 10 minuten een belletje op mijn mail of ik de volgende dag op gesprek kon komen. Ondertussen 44 dollar armer (voor een police check), 3 gesprekken en een training verder, kan ik komende maandag beginnen met installeren van “groene” apparatuur en marketeren van energie deals.

Oftewel alles loopt op rolletjes nu!!