Work soap

Ik kom erop terug dat ik zei dat alles nu op rolletjes zou lopen.

Op het moment dat ik mijn vorige blog de wereld instuurde, zag het er ook allemaal heel rooskleurig uit. In de veronderstelling dat we ons eigen appartementje hadden, dat mijn werk geregeld was (en ik veel zou verdienen) en dat we een leuke groep mensen om ons heen hadden. Uiteindelijk is alleen het eerste waar gebleken. De sales job ging toch anders dan ik me had voorgesteld en, wat je toch al gauw hebt met backpackers, het grootste deel van die groep zit ondertussen weer thuis of vertrekt binnenkort.

Dus ja, waar veel mensen mij die sales job afraden, wilde ik het sowieso gaan proberen. Meer onder het motto: We zien wel waar het schip strand. Achteraf al bij de eerste zandbank, maar dat even terzijde. De eerste voortekenen voor mijn curieuze keuze begonnen al voor mijn interview. Ik kreeg doorgesmst dat ik woensdag 25 juli om 12 pm op Hawthorn moest zijn. Dus ik nam de tram naar Hawthorn street, waar ik dat gebouw niet kon vinden. Na wat rondvraag bleek dat Hawthorn ook een suburb van Melbourne is en dat ik daar met het ov een uur vandaan zat, lekker weer.. Dennis kwam dus geheid te laat op zijn eerste interview. Uiteindelijk kwam ik daar rond 12:45 aan, waar ik op de derde verdieping stond te wachten en het achteraf op de begane grond scheen te zijn. Alweer een oeps.. Dus om 1 pm ging dan eindelijk het interview van start. Al snel bleek dat ze niet heel moeilijk deden en me de baan gaven. Ik zou alleen twee trainingen moeten doen en dan zou ik al snel op een gemiddelde van $800-$1000 per week zitten. Op 1 augustus ging de training plaatsvinden van de groene apparatuur. Allemaal energie besparende producten en voor de klant GRATIS. Is dus een eitje om te moeten “verkopen”, ofwel binnen te lopen. Per installatie zou ik geld krijgen en het is niet meer dan een stekkerdoos in een stopcontact stoppen, strips tegen een deur plakken of een lamp vervangen.
Maandag 5 augustus zou ik dan gaan beginnen, zei het dat ID tags nog niet klaar waren. Gelukkig zouden de ID tags de volgende dag klaar zijn. Volgende ochtend vroeg gesmst, pas tegen 1 pm kreeg ik reactie dat de tags nog steeds niet klaar waren. Zo ging het dus tot vrijdag.
Alleen die woensdag had ik de training van EnergieDeal. Heel mooi concept, waar bij de organisatie 4 elektriciteit- en 3 gasleveranciers aangesloten waren (ook nog eens de grotere bedrijven in Australie) en de goedkoopste optie voor de klant gekozen zou worden. Dit zou tot 25% korting moeten leiden op hun huidige energierekeningen. Ik moest alleen mensen bewust maken van het feit dat er op hun rekeningen (nog) meer korting kon. En dat kregen ze ook, zonder rare constructies, alleen moesten ze op tijd hun rekeningen betalen. Ik zou de gegevens in de app moeten gooien en de klanten zouden met 5 minuten gebeld worden door het call centre, die de sales maken.
Vrijdag 9 augustus was mijn eerste werkdag. Mijn teamchef kwam zoals gebruikelijk minimaal een kwartier te laat om mij op te pikken. Na een middag te hebben gewerkt was alleen het allerlaatste huis positief over de groene producten en nam 2 lampen en deurstrips in ontvangst, welgeteld $10 voor mij. Het idee dat ik achter elkaar die groene producten kon installeren waren toen al grotendeels weg. Het idee was leuk, maar deze actie is al sinds 2009 aan de gang en er zijn heel veel bedrijven die dit doen. De mensen zijn daarom ook niet meer heel aardig als er weer zo’n figuur aan hun deur staat. De dag erna maakte ik een hele dag waar ik 6 afspraken en $40 aan overhield. Maandag erop was ik terug gegaan voor de afspraken, waar welgeteld 1 iemand zich aan hielt. De rest van de dag en de dagen die volgden had ik geen sale meer gemaakt.
Ik kreeg maandag 12 augustus al het idee van dit gaat hem niet worden. Diezelfde avond heb ik mij voor de volgende ochtend nog ingeschreven om mijn Responsible Service of Alcohol (RSA) te gaan halen. Een verplichte cursus om drank in horeca gelegenheden te schenken. Daarmee ben ik direct naar een groot horeca uitzendbureau gegaan, waar ik binnenkort meer van moet horen.
Donderdag was ik helemaal klaar met die sales job. Met een gemiddelde van ~$10 per dag, vond ik het wel mooi geweest. Ik kon beter mijn tijd gebruiken naar het zoeken van een goede baan, want via internet wacht ik ook nog steeds op reactie. De dagen daarna ben ik fysiek op banenjacht gegaan. met een stapel Cv’s in mijn rugzak ben ik een soort van flyeractie begonnen langs bars en restaurants. Gister heb ik dan een trail (uurtje meedraaien in het restaurant) gedaan, waar ik (hopelijk) vandaag van hoor of ze met mij verder willen of met een ander. Dus tot zover mijn banen soap.

In de tussentijd zijn er genoeg leuke dingen gebeurd om over naar huis te schrijven. Mocht ik na Australië zoiets hebben van; nu kan de rest van de wereld er ook wel achteraan, dan zijn er genoeg backpackers/studenten waarvan je bij hun thuis moet komen. Het ontmoeten van mensen gaat hier zo ontzettend makkelijk. Eergisteravond ging ik bijvoorbeeld Koos Vriendloos naar een studentenfeest, waar ik uiteindelijk een zooi mensen ontmoet heb vanuit Scandinavië tot The USA en vanuit Australië tot Mexico. De studentenvereniging (RMIT Surf Club) die deze feesten houden, organiseren ook surf camps voor een lang weekend. De eerste is net geweest, maar eind september is de volgende en dan hoop wij (ook Annet:p) er wel bij te zijn.
And last but not least, de reis naar Darwin voor 10 dagen is geboekt. Volgende week vrijdag vertrekt het vliegtuig rond een uurtje of twee ‘s nachts, voor een 4,5 uur durende vlucht naar het noordelijkste punt van Australië. We hebben een tweepersoons 4WD campervan voor een week gehuurd, waarmee we door de National Parcs Kakadu en Lichfield gaan touren. Schijnt onwijs gaaf gebied te zijn. Dan zou je kunnen denk, waarom in godsnaam naar de andere kant van Australie terwijl er ook genoeg dingen dichterbij zijn. De simpele reden is: We willen heel Australië zien en in de zomermaanden, vanaf oktober, is het in het noorden “wet season”. Vanaf november komt de rest wel.